De houtkachel.

Poeh, moet er toch wel weer even aan wennen hoor, de kou. We hebben het lange tijd nog mogen doen met mooi weer. Goede temperaturen, weinig regen. Maar ik geloof dat het nu over is en dat is wel even wennen. Volgens mij gaan we een strenge winter krijgen. Brrrrrrr.

http://www.janus-jacobus-houtkachel.nl

Ik moet ook altijd erg wennen als de klok weer op de wintertijd gezet wordt. Mijn hele biologische klok is dan van slag. Meestal duurt het een dag of 5 voor ik weer in het ritme zit. En dat het ´s avonds dan weer zo snel donker is, daar heb ik denk ik wel het meeste moeite mee. Alhoewel ik moet toegeven dat het ook wel weer iets heeft, die lange donkere avonden. De houtkachel gaat dan weer lekker aan. Dat geeft toch altijd weer iets behagelijks als dat vuur lekker brand. Lekker warm, heerlijke sfeer. Zelf onze katten kunnen er van genieten als de houtkachel brandt. De ene gaat altijd op de leuning van de stoel liggen die er vlak bij staat, de andere gaat soms uitgestrekt voor de houtkachel liggen. Lekker warm aan zijn buikje.

En als die houtkachel dan toch lekker brandt, zet ik er soms wel eens een pan op. Meestal met water, groente enz. Een soepje gemaakt op de houtkachel heeft toch wel een iets andere smaak. Zo´n lekker ouderwetse pruttelsoep krijg je dan. Heerlijk met een broodje er bij. Manlief heeft de droom om nog een oven boven onze houtkachel te plaatsen. Dan kun je koken en bakken in 1x. De Nederlandse fabrikant van onze houtkachel heeft hier al iets voor bedacht. Ik vraag me af hoe vaak ik het zal gebruiken. Dan ben je bijna verplicht om iets te bakken als de houtkachel aan staan. Maar ach, wie weet komt dit er nog eens. Nu eerst maar broodjes afbakken in de elektrische oven of brood bakken in de broodbakmachine.

En manlief blijft dromen van houtvuur gebakken broodjes.

Paardenmeisje

Als jong meisje was ik al weg van paarden. Maar paardrijles zat er niet in. Dat konden mijn ouders niet betalen. Maar gelukkig was daar de buurman, ook wel Opa Tonnis genaamd. Hij had een shetlandpony voor zijn kleindochter waar ik wel op mocht rijden. Maar Ronnie vond dat niet zo'n goed idee dus daar ben ik meer dan eens afgevallen. Vervolgens kwam er een dikke welshpony Paulien genaamd bij. Die vond alles prima. Het populairste spelletje was toch wel crossen: naar het eind van het weiland, omdraaien en zo hard mogelijk terug scheuren. Wat een leuke pony was het toch en wat heb ik daar veel van geleerd.

Na al die jaren ben ik nog steeds een paardenmeisje. Ik heb al 10 jaar mijn eigen grote vriend Kompaan genaamd. Deze topper is ondertussen al weer 24 maar hij kan nog steeds genieten van het zaterdagochtendrondje samen met zijn vriendin Romy. Janny en ik kletsen dan wat bij en onze paardjes genieten ondertussen van zo'n makkelijk ritje.

Nu las ik het volgende stuk  8 redenen waarom paardrijden de allerleukste sport is. Vaak vind ik dit soort dingen onzin maar nu moet ik toegeven dat dit toch wel klopt.

1. Het is nooit saai.

2. Je krijgt er getrainde benen, billen en buik van.

3. Je krijgt er gratis een cursus samenwerken bij.

4. Van paardrijden wordt je stoer en sterk.

5. Met paardrijden kun je een aantal dingen van je bucketlist afstrepen.

6. Met paardrijden krijg je nieuwe vriendinnen.

7. Je voelt iedere keer weer ultieme vrijheid.

8. Na het rijden kun je je paardenhart ophalen bij leuke websites.

Al bovenstaande punten kloppen gewoon. De cursus samenwerken heb ik echt wel van mijn paard gehad (wat een etterbak kon het zijn), vriendinnen heb ik er ook door gemaakt waarvan er eentje al 17 jaar lang, die vrijheid voel ik nog steeds. En ondanks de leeftijd van Kompaan is het noch steeds niet saai om met hem te rijden. Ik geloof dat ik een paardenmeisje voor de rest van mijn leven ben: eens een paardenmeisje, altijd een paardenmeisje.

Tamme kastanjes.

Zo'n twee weken geleden hebben we op een zondag tamme kastanjes gezocht. Ze lagen zo voor het oprapen en met veel bij elkaar. In een half uurtje tijd hadden we een dikke 4 kilo bij elkaar. Thuis gekomen bleek dat toch wel veel te zijn. Eerst maar eens een aantal poffen in de oven. Heel simpel even kruislings insnijden, in de oven op 220 graden en na 10 minuten heb je heerlijke warme kastanjes. Je pelt ze zo uit hun jasje en smikkelen maar.

Maar er waren er toch nog wel steeds heel veel over. Gelukkig kwam er iemand wat afhalen bij ons die ze ook wel lustte. Dus die ook maar een kilootje mee gegeven. Ondanks dat hadden we nog steeds een flinke berg. Dus googlen op internet wat je er nog meer mee kunt doen. En wat blijkt, je kunt er erg veel van maken: soep, in een quiche, door de spruitjes, bij wild, door de puree. Er ging een wereld voor mij open qua kastanje recepten. Maar om nu alles in 1x te maken.......

Dus verder gegoogled en gevonden hoe je ze in de diepvries kunt doen via een leuke blog. Ik aan de slag met deze methode en na 1 1/2 uur had ik 450 gram kastanjes gepeld voor mijn recepten. Eigenlijk niks als je het zo ziet liggen. Dus het verhaal nog maar eens gelezen want ik deed vast iets fout dat ik zo weinig had. Blijkt dat je ze helemaal niet van het extra velletje hoef af te helpen als je ze in recepten gaat verwerken. En daar stond ik steeds zo lang op te pielen, dat kostte me dus zo veel tijd. De volgende lading ging een heel stuk sneller, dat begrijp je waarschijnlijk al.

Moraal van dit verhaal: eerst alles lezen voor je aan de slag gaat.

Mijn eigen naaiplek.

Mijn moeder is een topper. Maar dat zeggen velen over hun moeder. Maar waarom is die van mij nu een topper? Ze heeft me o.a. leren naaien toen ik jong was! En daar ben ik nu nog steeds heel blij mee.

Toen ik mijn eerste huisje had, kocht ik natuurlijk ook een naaimachine. Want dat was altijd handig. Dan kon je zelf ook eens wat vermaken. Het was een tweedehandsje via een particulier want geld om een hele nieuwe te kopen had ik niet echt. Maar helaas voor mij was dat tweedehansje een miskoop. Hij liep niet echt lekker, snorde niet fijn, het geluid vond ik niks, hij haperde. Dus die naaimachine heeft zijn geld niet echt opgebracht.

Deze naaimachine heb ik op een gegeven moment ingeruild voor een mooie splinternieuw exemplaar. Wat was ik er blij mee. Daar heb ik wel wat mee genaaid maar het merendeel van de tijd stond hij maar op zolder. Het was ook geen fijn plekje om te zitten. Maar toch stond hij daar een flink aantal jaren.

En nu.... Sinds eind mei heb ik mijn eigen naaiplek. Een groot simpel buro via een weggeefhoek van facebook, een paar mooie steigerhouten planken aan de muur, 2 plastic ladenblokken voor onder het buro en een leuk krukje erbij. Mijn eigen plekje is helemaal klaar. En nu zit ik met regelmaat lekker op mijn plekje te freubelen. Een leuke top voor mezelf, een gevoerde pet voor mijn man, een paar korte broeken voor de kids van vrienden. En mijn huidige project is een leuke kokerrok voor mezelf van dit leuke stofje gekocht op een fair in Markelo. Maar dat is weer een ander verhaal.  

Oeps, een blog.

En ja, dan heb je opeens je eigen blog!. Heel lang zat ik er al over te dubben of ik een blog zou maken of niet. Want wie zit er nu op mijn belevenissen te wachten? En kan ik wel de juiste snaar raken zodat mensen het eventueel willen lezen? Vragen en onzekerheden alom. Misschien wel heel herkenbaar voor je.

Een leuk stukje schrijven is niet zo makkelijk weet ik uit ervaring. Een stuk schrijven voor ons personeelsblad leek makkelijker dan het was. Ik hard aan de slag maar het bleef alleen maar bij feiten. Het stuk was niet makkelijk leesbaar, niet echt fun om te lezen. Een klein drama voor mij dus. Gelukkig was daar een lieve collega van de afdeling communicatie die het wel wat wilde opleuken voor mij. Nou, dat opleuken is haar zeker gelukt. Ik was best trots op ons gezamelijke stukje. En ja, ik ben dan zo eerlijk om te vertellen dat ik geholpen ben als ik een compliment daar voor krijg.

En nu, dan toch maar die blog. Lekker eerste voor mezelf zonder er ruchtbaarheid aan te geven. En voor de verdwaalde lezer die er toevallig op komt. Wel heel erg veilig zo. En daar hou ik toch ook wel een beetje van. Maar ik wil uit die comfort zone, dingen ontdekken, mezelf uitdagen, ontwikkelen enz enz. En de eerste stap daarvoor is nu gezet met een eigen blog. Nu nog de uitdaging aandurven om het te gaan delen.